Overweging van de dag

Luister naar je lichaam! Het zegt wel wat kan of niet…

Vanuit ons hotel was het wel een kilometer of 4 voor wij Logroño konden verlaten langs een geplaveid wandelpad door het Parque San Miguel.

Reeds van bij de start voelde ik dat er iets scheelde aan mijn rechter voet en wreef… Dus toch eens schoen uit en checken…

maar toch door ermee… Zou wel goed komen.

Na een tijdje kwamen we bij het stuwmeer Pantani de la Grajera. De stad ligt nu definitief achter ons. Het wandelpad leidt ons langs de beboste oevers van het meer en opwaarts richting Navarrete. Daar zagen we ook weer een kiosk met een grijze oude man die wat spullen aan de man bracht…

We liepen dus opwaarts naar Navarrete evenwijdig aan de autostrade. Daar waren heel wat kruisjes gevlochten tussen de afsluiting van de autostrade.

Daar ook zagen we de eerste gieren vliegen en de reuze stier verschijnen…

Mijn pijn verergerde en noodde me vaak te stoppen en eens te zitten… zo zakte ik ook nog met al mijn gewicht door een plasstiek wegafspanninsblok. Die spatte en splinterde in duizend stukken en ik lag op de grond… Gelukkig bestaat daarvan geen foto! Maar dat hielp mij zeker niet vooruit.

Bij de ingang van Navarrete kwamen we voorbij de ruïnes van wat eens het pelgrimshospitaal San Juan de Acre was geweest (gesticht in 1185)

Achter die ruïnes ligt de wijn bodega van Don Jacobo…

De binnenstad van Navarrete is goed bewaard gebleven. De trekpleister is de Iglesia de la Asuncion (16e eeuw) met zijn overweldigend barok altaar. We brandden er ook enkele kaarsjes voor verschillende intenties.

Naast de kerk bestelden we een heerlijke Sopa del Dia… dat smaakte zeg…

Dan weer verder, nu naar Ventosa… maar dat liep wel enigszins anders dan voorzien…

Ter hoogte van het kerkhof kon ik geen kant meer uit… nog 6 km, maar dat ging niet meer. Een oplossing moest gezocht… een bus (maar die rijdt daar niet), een taxi (maar die moest van Logroño komen),… dan maar gevraagd aan tuinmanen die juist aankwamen wat de beste oplossing zou zijn… ? Geen probleem zeiden ze… wij brengen je wel… woaw, wat een fantastische regeling… ik was er zo! Mitchel liep de weg verder, oa met een zuid-Koreaanse vrouw. Hij heeft ook verder foto’s gemaakt…

Daar waren we dan weer samen aan het Hotel Rural Las Agueda

We hebben er ook lekker gegeten en weer nieuwe mensen leren kennen, Greg en Cathy. Zij leggen afstanden af van 32 à 35 km…. Dat is teveel voor ons…

What about tomorrow? Ik stuur mijn rugzak sowieso vooruit met de daartoe bestemde dienst (6€) en tracht toch te voet ons volgend hotel te bereiken… (16 km)… we zuu ik en wel…

Zo slaapwel allemaal, want het is inmiddels alweer bijna middernacht en hopelijk morgen goed en wel op…

Mitchel en Tuur,