Categorie: Geen categorie

Overweging voor vandaag

Op vele wegen kun je jezelf kwijtraken, alleen op die van jou vind je jezelf!

(Else Pannek)

Vandaag tijd in overvloed! We werden niet voor 16:00u verwacht op onze volgende slaapplaats “Les Etoiles d’Orion”. Dat is namelijk ook een crêche en voor dat uur zijn die kindjes niet buiten…

Omstreeks 9:30u zijn we in Orthez vertrokken (na ontbijt en bezoek aan de bakker voor de baguette voor de middag). Ik moet niet vertellen dat het traject op en af was, maar toch waren we tevroeg op het schema en hebben we een 2 tal uurtjes pauze genomen in een dorpje “L’hôpital d’Orion”. Dat vertaalt zich natuurlijk in het schema…

In de mist en koude verlieten we Orthez langs haar oude brug uit de XIII de eeuw over de rivier de “Gave de Pau”

De boer, hij ploegde natuurlijk verder… 😉

Onderweg weer mooie zichten…

… en nieuwe mensen leren kennen: Mathias, een Duitser (de eerste die wij dit keer ontmoetten). Hij was priester en trachtte elke kerk binnen te geraken, maar dat is hem op dit stuk weinig gelukt… ook was er Victor, een Fransman die ook hier in onze Gîte logeert. Hij komt uit de Marne streek en stapt door tot Santiago…. Doet dus meer dan 30 km per dag. Ondertussen is de zon weer doorgebroken!

Eenmaal in “L’Hôpital d’Orion” aangekomen hielden we onze ietwat gedwongen rust van ongeveer 2u… wat eten, slapen, … We zagen er ook onze voorganger…St.-Jacques!

Een stevige klim bracht ons uiteindelijk aan “Les Etoiles d’Orion”. Een ruime maar sobere kamer en gemeenschappelijke badkamer. De Gîte wordt gerund door Cecile en Viviane. Het diner was een eenvoudig kipgerecht met patatjes (de eerste in 3 weken).

Nu ons bed in want het ontbijt wordt morgen “vroeg” opgediend…😉

Overweging voor vandaag

Of je je nu haast of langzaam gaat, de weg voor je blijft altijd dezelfde!

(Chinese wijsheid)

Laat ons nu eens anders starten… dan moeten we ons niets meer aantrekken van hoogtes en laagtes…

We hebben, alvorens te vertrekken, nog een heerlijk ontbijt genoten en Chantal daarvoor, maar ook voor haar gedienstigheid, van harte dank gezegd.

We begonnen met goede moed om 8:20 u aan onze tocht bij een temperatuur van 15 gr… toch voelde het al warmer aan en dus bleef het fleesje in de rugzak… Al snel kregen we een glimp van de Pyreneeën. Er lag nog sneeuw op de toppen… ze zien er ook heel anders uit dan aan de oostzijde, ruwer, hoger…?!?

De boer trok er zich niets van aan… hij ploegde verder…

Al snel kwamen we in Sault-de-Navailles… Een mooie kerk, maar wel donker binnen (zoals in vele kerken). Gelukkig licht onze camera het wat bij.

Een kilometertje voor de kerk verlieten we officieel het “Département Les Landes” en stapten we het “Département Pyrénées Atlantique” binnen… Door de valleien en over de heuvelruggen, door de bossen…

We kwamen er mooie kindertekeningen tegen… de meest aangrijpende vonden wij deze…!

In het bos van Sallespisse werden we vriendelijk welkom geheten. Er stond daar ook een houten tafel met boomstronken als stoel. De enige tafel op de hele weg. En weer juist in het midden, dus tijd voor onze baguette… de overschot van deze ochtend en dus nog “vers” deze keer, en dat met onze klassieke toespijs…

Verder door het bos ontmoetten we Jean-Pierre. Nee, geen pelgrim, maar een inwoner van Orthez, 65 jaar. Hij stap iedere dag en heeft al verschillende malen naar Santiago gestapt langs alle mogelijke routes maar nu niet meer. Hij heeft de laatste 3 jaar ernstige gezondheidsproblemen waardoor hij het dichterbij moet houden…

We naderen inmiddels Orthez, moe en nat in het zweet… ook een beetje oververhit. Toch maken we nog tijd om hier en daar wat te fotograferen…

De kerk bezochten we ook nog. Juist voor sluitingstijd…

Hier is ons hotel. “Hôtel Labat“ was een voormalig ziekenhuis en wordt nu stelselmatig omgebouwd tot hotel. Morgen hebben we afgesproken voor het ontbijt om 8u.

Overweging voor vandaag

Men moet de dingen de tijd gunnen zich aan ons voor te stellen, maar dingen zijn nooit gehaast!

(Libert Vander Kerken)

Deze ochtend na een deugddoend ontbijt namen we afscheid van Blandine en Pierre Bats en hun mooie verzorgde en aangename Chambre d’Hôte

Het traject voor vandaag was maar kort… het zou 11 km zijn volgens de planning. Dus we vertrokken wat later, we stapten wat trager, we namen wat meer rustpauzes… maar we misrekenenden ons aan de zon en natuurlijk aan de klimmetjes onderweg (vooral op het einde natuurlijk). Maar vanaf nu gaan we niet meer spreken over klimmen: het zit er vanaf nu altijd automatisch bij (zie maar steeds naar het grafiekje)

We hebben ons onderweg vooral bezig gehouden met de wilde bloemenpracht die de natuur ons schenkt. Ook verschillende “bamboebossen” kon men hier bewonderen. De pandabeer zou het hier naar zijn zin hebben…

De boeren ploegden natuurlijk verder… en op de akkers steekt de eerste mais reeds zijn kopje boven de grond

Onze lunch (even sober als de vorige dagen) namen we bij een andere merksteen, verscholen in het bos.

Onderweg stak ook een eigenaardig gebouw boven de einder uit… het bleek een meteostation te zijn waar met de radar de (regen)wolkenformaties worden gevolgd.

Ook enkele monumenten mochten niet ontbreken.

We naderden Souslens en het kerkje van St.-Jean-Batist, waar wij een kaarsje ontstaken en een gebedje prevelden voor een speciale intentie die ons in de voormiddag werd door gestuurd.

En dan naar onze slaapplaats… in de natuur moet ik zeggen… en zalig ouderwets maar proper en knus… Dank u Chantal ook voor het lekkere eten…

Overweging voor vandaag

De hectiek van de dag afleggen; de gedachten loslaten; nietsdoen: Wat een genot!

(Ursula’s Kohaupt)

Gisterenavond tijdens onze rustdag in Saint-Sever nog wat aan het schrijven voor mijn fotoboek over deze tocht. Zelfs de poes was geïnteresseerd!

Nu, over poezen gesproken… vandaag waren er zelfs 4 op een rij…

En daarnet lag de plaatselijke “Rosse” ons op te wachten aan de Chambre d’Hôte.

Laat ons beginnen bij het begin… we zijn nog nooit zo vroeg vertrokken als vandaag op Moederdag! Geen ontbijt in ons hotelletje. De zaak is op zondag gesloten, maar geen nood (volgens de hotelier). Er zijn in dit grotere dorp wel verschillende herbergen die een ontbijt serveren… Dat dacht je maar… om 7:30u nog alles dicht behalve de kerk en de 2 bakkers… dus een croissantje op de bank naast de kerk…

Maar de vlakke Landes zijn voorbij. Dat was vorige week… nu begint het steverige werk… op naar de Pyreneeën. Van de ene heuvelrug naar de andere… gelukkig wel doorheen een prachtige natuur…

Ook hier loopt wel een oude spoorweg, maar als die niet is gerenoveerd tot een volwaardig fiets- en wandelpad, dan heb je er niet veel aan.

In een dorpje Horsarrieu was er niet alleen een mooi kerkje, maar juist ook een plechtigheid ter gelegenheid van 8 Mei! Einde Wereldoorlog II. sindsdien ook de leuze “Nooit meer oorlog”… Hoe leggen we dat uit aan de Oekraïeners? 😔

We kwamen iets na de middag toe in Hagetmau. Een mooi en vredig stadje op de grens van Les Landes en de Pyrénées-Atlantiques. Daar net buiten (dus na een bergske op) lag onze B&B, maar zonder avondeten… gelukkig wisten we dit vooraf en hadden we nog een baguette bij… Verder is dit een prima logis. Spijtig dat we hier niet onze rustdag hebben genomen, maar ja, je weet het nooit vooraf.

(Blijkbaar is de vorige Stapdag er op de blog niet doorgekomen, wel via e-mail… indien niet gehad geef je ons wel een seintje… dank je )

Overweging voor vandaag

Treed dat wat op je weg komt niet tegemoet met angst, maar met hoop!

(François de Sales)

Wij weer op stap, richting Saint-Sever… op de planning 19 km… (wie heeft die kilometers toch geteld? Wij pelgrims leggen op het eind van de dag onze meters naast mekaar en bemerken steeds hogere getallen…).

Wat we wel moeten zeggen… er is prima afgepeild! Welke kant moeten we uit?

De hoogspanningsmasten springen hier ook als paddenstoelen uit de grond…

… en wist je dat we hier in Zuid-Frankrijk slechts op 6 km verwijderd zijn van Bretagne…?

Na 8 km stappen bereikten we Benquet. Prachtig kerkje. We maakten kennis met Clement, een jonge man van 25j uit de streek van Dijon. Ook op weg naar Santiago de Compostella. Hij hoopt er in juli te geraken…

We kwamen er ook twee mountainbikers tegen die telkens op één dag drie etappes van de stappers voor hun rekening namen, maar dan met de mountainbike natuurlijk… ze waren blijkbaar wel gehaast, want voor een foto was geen tijd; uit korte gesprek bleek dat het Vlamingen waren uit Leuven (Wilsele en Heverlee) en dat de vrouwen hen volgde met de wagen…

Weer op weg langs bloempjes, kapelletjes, kastelen, de boeren op hun velden… (zij ploegden verder)

Uiteindelijk bereikten we Saint-Sever na weer een serieuze klim.

De weg werd hier ook aangeduid door koperen schelpen op de grond.

We brachten ook een bezoek aan de oude majestueuze benedictijnen abdijkerk uit de 11de eeuw.

Morgen lopen we hier zeker nog een rondje want hier houden we onze 2de rustdag en ook hier is het morgen marktdag. We zoeken nu ons hotelletje (Hôtel des Arceaux) en worden er onmiddellijk naar onze Pelgrimskamer gebracht: proper, klein, sober… ja, het kan niet altijd een kasteel zijn… Het restaurant van het hotel is enkel open op de middag tijdens de week, dus voor alles naar buiten hahahaha…

Enkele feitjes tot op heden…277.972 stappen of 227,5 km (185,1 km op de route) afgelegd vanaf begin (25/4/22)

Zondag stappen we weer…

Overweging voor vandaag

Van tijd tot tijd moeten we een pauze inlassen en wachten tot onze ziel ons heeft ingehaald!

(Indiaanse wijsheid)

Gezien de relatief kortere tocht vandaag (11,6 km voorzien) zijn we wat later op stap vertrokken. Vanuit onze slaapkamer hadden we Patrick (de Zwitser) en Christine (de Française) reeds zien passeren… van Jos (de Nederlander) was al lang niets meer te bespeuren. Zij noemden hem “Speedy Gonzalez”. Die legt immers heel veel kilometers af in een dag…

Om Roquefort te verlaten moesten we al onmiddellijk een mooie klim voor onze rekening nemen. En plots kwamen we Patrick en Christine tegen… hoe kon dat nu, die waren toch voor ons vertrokken? Zij waren zich gaan bevoorraden in de Carrefour (boven op de helling). We trokken dan samen op tot ongeveer half weg… Daar bleven wij even zitten aan het kerkje van Corbleu. (Was gesloten)

Terug de baan op, tot het volgende dorpje Bostens. Een prachtig oud kerkje uit de 11e eeuw. Er was ook in de Hall van de kerk een afzonderlijke kamer voor de Pelgrims… met de mogelijkheid om koffie of thee te gebruiken. Wij hebben een nota in het gastenboek achtergelaten.

Op de bank voor de kerk hebben we onze picknick gegeten (zoals steeds een stukje baguette, kaas en saucisse). Daar kwam een andere eenzame stapper ons voorbij, een Fransman, Philippe was zijn naam.

3 km verder bereikten we Gaillères en ons hotel “Au Coeur des Landes”. Bleek het restaurant na de middag te sluiten (woensdag sluitingsdag). Maar geen nood… Men bracht ons klaargemaakte schotels die enkel in de microgolfoven moesten worden opgewarmd.

Bij een drankje zagen we plots Philippe terug… hij had overnachtingsmogelijkheid gevonden in een caravan. Hij is 60 jaar en alleen opweg naar Compostela. Hij had het zijn inmiddels overleden moeder beloofd… en belofte maakt schuld, dus… Ook hij, evenals Patrick, Christine en Jos lopen allen door tot Santiago de Compostela.

Met een dreigende lucht achter ons liepen we nog even rond in het dorpje, maar daar vielen al snel de eerste regendruppeltjes, dus tijd voor douche en rust (en blog schrijven)

Overweging voor vandaag

Loop langzaam en je vindt altijd weer jezelf terug!

(Arabische wijsheid)

Deze ochtend namen we, na een bescheiden doch voedzaam ontbijt, afscheid van Gilles en Sidonie en verlieten we Bourriot-Bergonce richting Roquefort. Een afstand volgens de kaart van 14 km.

De weg was grotendeels gelijkaardig aan de vorige dagen: zo goed als vlak, zanderige ondergrond, veelal dennenbossen, overvloed aan bremstruiken en af en toe een riviertje over.

Vanuit de boeken en uit de vertellingen van de plaatselijke bevolking hadden we weet van een “kapel van Lugaut”. Deze lag op de weg dus zijn we daar ook een kijkje gaan nemen. In deze kapel die in het woud van Lugaut gelegen is zijn nog vele fresco.s en muurschilderingen uit de XIII de eeuw. Ze werden in 1962 ontdekt. De kapel was helaas gesloten… maar dankzij de aanwezige panelen konden we ons wel een idee vormen. (Door het sleutelgat zagen we maar enkel het licht door het achterste venster binnenvallen…)

Op dezelfde hoogte ligt ook het dorp Retjons. Daar liep ook de oorspronkelijke pelgrimsweg. Deze werd verlegd omwille van de autostrade Pau-Bordeaux, maar in dat dorpje staat nog de eeuwenoude mijlpaal 1000 km. Ja, zover zijn we dus al geraakt…

Hier in het bos nog wat fotootjes nemen van mekaar 😉 en dan weer verder.

We passeerden ook nog een Oude bunker, welke in de oorlog dienst deed als commandobunker voor de Franse Marine.

Eenmaal op het grondgebied van Roquefort stopten we bij het eerste beste cafeetje om onze dorst eens te lessen met iets anders dan water…

Roquefort is een luchtig en sympathiek stadje met een mooie kerk.

Wij hadden geboekt in Hotel St.-Vincent… prima etablissement… mooi gerenoveerd en netjes, proper en voorzien van alle nuttige benodigdheden… ook het diner was lekker en meer dan voldoende… van ons krijgen ze een sterretje bij.

Overweging voor vandaag

In iedere mens zit zon, je hoeft die alleen maar te laten schijnen!

(Socrates)

Na een verkwikkende nachtrust en een typisch Frans pelgrimsontbijt, hervatten we onze tocht!

Al snel kwamen we onze mede pelgrims tegen. Zij hadden overnacht bij particulieren. Toch ging ieder zijn eigen gang (eenieder heeft zijn eigen ritme). En we hebben onze kilometerteller ongeveer een 1000m te laat opgezet… dus afstand is 16 km vandaag en niet 15 zoals op het kaartje onderaan…

Ongeveer halverwege naderden we het dorpje Bougue… we kwamen er mekaar weer tegen. Opnieuw een prachtig oud kerkje met op een hoekje in de afsluiting een oude steen met de afstand tot Compostela: nog 970 km… (Heb soms vraagtekens bij die kilometertelling van eeuwen geleden)

Wat verderop, na nog een klim, stonden we weer op zo’n oude spoorwegberm. Deze moesten we volgen tot in Mont-de-Marsan. Zo’n 10 km…

Na een tweetal kilometer, in de helft van onze dagtocht, stond er een bank, dus prima uitgemeten voor ons sobere lunch (je kent het inmiddels al wel: stukje stokbrood, wat kaas en saucisse). We hadden juist gedaan toen er een rolstoel het pad kwam opgedraaid… Didier was zijn naam! Hij had een jong hondje bij, Bobby… 3 maanden oud en van deze ochtend bij hem… Natuurlijk onmiddellijk goede maatjes met Jeannine…

Wij vertrokken en Didier rolde mee… Bobby op zijn schoot. Didier legt deze afstand (8 km tot Mont-de-Marsan en dan nog terug) dagelijks af in zijn “fauteuil” (zoals hij zijn rolstoel zelf noemde). Hij vroeg me hem één keer te duwen bij een heuveltje, maar verder rolde hij zichzelf voort. Een elektrisch wagentje wou hij niet want dan zou hij ook geen armspieren meer hebben. Gewoonlijk rijdt hij dit pad op en af tegen een snelheid van 13 km/u, maar nu paste hij zich aan aan ons en aan zijn jonge hondje…

Eenmaal ter hoogte van Mont-de-Marsan gingen onze wegen uit mekaar, hij naar het centrum, wij naar ons hotelletje “Hotel de la Gare”

Na een korte rustpauze trokken we de stad in voor onze “stempels”, een frietje met mayonaise (oooo wat smaakte dat), een drankje en wat inkopen voor de dag van morgen…

Al een paar dagen horen we hier geregeld veel vliegtuiggebulder (maar zien de vliegtuigen zelden). Dit komt omdat hier vlakbij een grote militaire luchtmachtbasis is (zie op het kaartje, links van Mont-de-Marsan) en ook een groot schietveld voor deze straaljagers).

Overweging van vandaag

Geef je voeten rust, maar ook je hart!

(Afrikaans gezegde)

Laat ons beginnen met de afstand… dat had ik gisteren beloofd… 21,14 km – 4:07u bewogen tijd – gemiddelde van 5,1 km/u

Dit lijkt veel, en het is het ook voor ons. Maar cijfers zijn relatief… Deze avond waren er nog 3 stappers in onze slaapplaats: Christine, een Française, zij deed hetzelfde als wij; Patrick, een Zwitser maar wonende tegen Limoges, en legde vandaag 30 km af; als laatste was er nog Jos, een Nederlander. Hij heeft vandaag zowaar 41 km afgelegd. Hij is in maart in Groningen vertrokken richting Compostela en doet het in één trek, maar daarbij wil hij ook nog tegen september terug thuis zijn, dus nog eens deze hele afstand. Goede moed zeg. Nu ja, hij is weduwnaar, geen kinderen en net met pensioen… maar toch… een hele onderneming!

Kortom, ieder loopt deze tocht naar eigen vermogen, eigen inzicht, met een eigen verhaal…

We startten vandaag dus in Captieux en zegden de Gîte vaarwel. We hadden weer dezelfde spoorwegbeding voor ons. Moet gezegd, vanaf hier was hij minder mooi onderhouden, ruwer van ondergrond en geen picknicktafels of banken, terzij eentje, na ongeveer 12 km… Tijd dus om daar effe te passeren (sanitaire stop en een hapje eten).

Bij het vertrek toch nog even de schoenen wat steviger aanbinden

Een hele dag door de natuur, met bossen, uitgestrekte akkers, over een ecoduct (zoals de dieren een autostrade oversteken).

Ook kwamen we aan de grens waar we van het departement van de Gironde overgingen in het departement van de Landes.

Uiteindelijk kwamen we toe in La Maillade, de Gîte & Chambre d’Hôte, waar Gilles en Sidonie ons verwelkomden. Na een heerlijke maaltijd kunnen we hier lekker wegsoezen en denken aan de dag van morgen…

Overweging voor vandaag

Stop als het tijd is om halt te houden!

(Boeddhistische wijsheid)

Zo, we zijn weer vertrokken, goed en wel uitgerust. Fenella, je weet nog wel, de uitbaatster van Hotel Rodin in Bazas nam nog een foto alvorens wij onze stappen keerden richting Captieux. Moest je ooit in de omgeving komen, dit Hotel is zeker een aanrader! Top!

Eerst nog een rechtzetting: Piet, onze vriend uit Praag, liet ons opmerken dat het laatste beeld van gisteren niet de beeltenis was van St.-Jacob, zoals ik verkeerdelijk dus vermelde, maar wel van de Heilige Rochus… Ook een pelgrim, maar hij toont duidelijk een zweer op zijn been en een hond die hem brood brengt!

Vandaag zou, ondanks de afstand (18,22 km) een ietwat “gemakkelijkere” dag worden. Zelfs al zie je de hoogtekaart hieronder, het was redelijk vlak tot licht golvend. We stapten immers op een oude spoorwegbedding. De trein reed er niet meer, maar men heeft er een fiets- en wandelpad van gemaakt! Goed afgepeild en mooi onderhouden… Bijkomend voordeel van zo’n pad is dat de valleien mooi zijn overbrugd! We hebben in Wallonië ook over zo’n weg gestapt tussen Jodoigne en Namen en eveneens bij het buitengaan van Auxerre (Fr).

We passeerden ook een poel waar de kikkers concert gaven…

Op deze weg kwamen we ook een Frans koppel (Patrick en Catherine) tegen. Zij kwamen uit Normandië en stappen dit jaar ook naar Saint-Jean-Pied-de-Port.

Ze waren ook in Bazas gestart deze ochtend en verblijven deze avond eveneens in dezelfde Gîte als wij: Gîte Aydistos.

Morgen stappen we de meeste tijd over hetzelfde pad verder, maar zal de afstand wat langer uitvallen… Hoeveel langer, dat vertellen we je morgen…