Maand: mei 2022

Overweging van de dag

Tegenslag is slechts een springplank naar geluk!

Deze ochtend opgestaan met een opkomende zon…

Ontbijt was voor iedereen om 7:00u gepland. Zelfs voor ons… ook al kwam de taxi pas om 10:30u. Maar dat was om een speciale reden… een optreden van de gastheer: “Le chant des Pélerins… Ultreia”

Na het ontbijt vertrok iedereen met goede moed want tot Saint-Jean-Pied-de-Port was het nog 22,5 km op en af en een tussenstop (zoals wij oorspronkelijk hadden gepland) was er dus niet meer… Het was toch met wat weemoed dat we zo alleen achterbleven. Nu in Saint-Jean-Pied-de-Port hebben we de meesten wel op een of ander terrasje teruggezien… velen stoppen er maar de moedigen trekken verder.

Wij waren om 10:50u in Saint-Jean-Pied-de-Port aangekomen, kregen onze stempel.

We zakten af naar de kerk voor de H.Mis van 11:00u. We waren op tijd! Het was een tijdje geleden dat we onze zondagse plicht hadden volbracht, maar deze viering met een volle kerk (ook de kinderen voor de plechtige communie waren talrijk aanwezig) die dan ook alle liederen uit volle borst meezong, heeft ons beiden erg aangegrepen… wij waren beiden zeer emotioneel… we waren zo gelukkig want we hadden ons doel ondanks het zware fysieke werk soms, bereikt… de tegenslag en de pijn van Jeannine heeft deze overwinning op onszelf nog meer glans gegeven!

De rest van de namiddag hebben we het stadje op ons gemakje en met de nodige stops wat doorkruist, winkeltjes bezocht, een paar inkopen gedaan en dan toch maar naar ons hotelletje voor een volgende Paracetamol en voetje terug laten rusten.

De dag van vandaag tellen we dus eerlijkheidshalve niet mee als gestapt. Deze drie weken hebben ei zo na 300 km (288,77 km) afgelegd. we zitten momenteel op 1.455 km van huis verwijderd. En op 757,5 km van Santiago de Compostela.

Morgen komen Betty en Germain hier toe en keren we dinsdag samen terug naar België…

We danken iedereen, waar ook, die ons deze 3 weken heeft gevolgd en ons geïnspireerd en bemoedigd om op moeilijke momenten toch door te bijten en niet op te geven. Onze weg is nog niet af. We beginnen al onmiddellijk met de voorbereiding van onze tocht naar Santiago de Compostela doorheen Noordelijk Spanje via de Camino Frances!

Overweging voor vandaag

De wereld gaat open voor wie langzaam gaat!

(Anne Hamacker)

Zoals gisteren beschreven sliepen we in een voormalig Franciscaner-klooster, nu gedeeltelijk omgebouwd tot Refuge of Pelgrimsherberg… voordeel is dat je er redelijk goedkoop kunt overnachten en u ‘s ochtens een ontbijt wordt aangeboden. Maar helaas geldt er zoals in de meeste Refuges ‘s morgens: “Ik wakker, ierdereen wakker…” en dat stoort. Niet een beetje respect met wie later wil vertrekken…

We dachten rond 8u te ontbijten, maar het is dus al 7u geworden… dat bracht mee dat we dus ook al vroeg op pad waren. De zon raakte maar amper door deze vroege ochtend mist, maar dat gaf wel mooie beelden…

Maar zoals dikwijls was het onmiddellijk bergopwaarts… meer dan 5 km en dat was nog maar het begin. We kwamen er aan een stenen monument: “Stèle de Gibraltar” Hier komen drie grote pelgrimswegen samen samen: de weg uit Tours, die uit Vézelay en deze uit Le Puy.

Daarna liep ons pad naar de “kapel van Soyarce”, gelegen op 291m, het hoogste punt van deze dag, maar ook van onze 3 weken stappen dit jaar. We hebben ook een gedachte neergeschreven in het aanwezige “logboek”

Na de hoogte natuurlijk terug naar beneden… tot aan de “kapel van Harambeltz”. Hier was een ruimte voorzien voor de pelgrims! Een tafel een bank en wat stoelen. Vermits we zowat halfweg waren hebben we er onze inmiddels klassieke picknick gehouden.

Zoals je op de foto’s al even kan zien is de zon uiteindelijk toch door de mist geraakt en de wolken volledig opgelost… Het werd weer snikheet en dan wordt bergop stappen met rugzak toch wel zwaar, maar de eindstreep kwam in zicht…

Onze kamer werd ons toegewezen, dus snel een douche nemen, wat rusten en de schade aan Jeannine’s voet opnemen… veel pijn en een serieuze zwelling. Dit kunnen we morgen zo niet laten. Tot overmaat van ramp blijkt de slaapplaats voor morgen te zijn gestopt… er antwoord ook niemand meer aan de telefoon. De hoofden dus bij mekaar gestoken en onze geesten laten werken. Uiteindelijk een nieuw onderkomen geboekt in Saint-Jean-Pied-de-Port voor 1 nacht, en een taxi besteld om er ons naar toe te brengen. Dat wordt dus de dag voor morgen, maar eerst eten en overnachten we nog hier in Ostabat.

Tijdens het aperitief zagen we al donkere wolken samentroepen en inderdaad, we waren juist binnen voor het eten als de hel losbarste… een onweer van jewelste met klank- en lichtspel, striemende regen, hagel enz…

Overweging voor vandaag

Wie langzaam loopt, komt ver!

(Afrikaanse wijsheid)

Blikken we nog even terug op gisteren. Pascal had ons een lekkere maaltijd bereid… vooral de soep! Heb daarvan 2 borden gegeten… Ook Alain en Jean-Patrick zaten mee aan. Zij deelden de andere kamer in het stemmige huis, maar leggen de tocht ook samen af. Het zijn 2 werkmakkers in dezelfde bank. Onze paden zouden mekaar vandaag een aantal keren kruisen…

Op een redelijk uur zijn we er deze ochtend aan begonnen. We lieten de dorpskerk letterlijk links liggen. Eerst een hele tijd vlak, maar dan doken we de bossen in. Het werd al snel een singletrack steil omhoog – soms te steil, zodat we mekaar moesten omhoog trekken of duwen.

Eens boven kwamen we aan de grenssteen van Pausasac. Dit is de grens van de provincies Béarn, Navarre en Soule (het Franse Baskenland).

En na de regendag van gisteren waren de boeren er weer… en ze ploegden verder… nochtans geraken ze met hun tractoren ook niet altijd de steile helling van hun akker op en blijft dat groen liggen…

Ook kwam de mol eens bovengronds, maar dat is hem niet goed bekomen blijkbaar…

Ongeveer halverwege onze stapdag zagen we plots vier stoelen staan tegen de afsluiting van een huis… ze waren er blijkbaar ten behoeve van de pelgrims neergezet verzekerde ons de vrouw des huizes, dus maakten wij er graag gebruik van. Trouwens, het was ook onze straat (in het Frans en Baskisch)

Ken je deze bloemen? Het zijn “vuurpijlen” of ook “Fakkellelies” genoemd.

We naderden Saint-Palais… en voor ons liepen Alain en Jean Patrick… ze hadden ons al eens voorbij gestoken, dan verkeerd gelopen, ons terug ingehaald en nu waren ze dus vlak voor ons. we hebben trouwens ook ‘s middags samen op een terrasje gegeten (Suggestie van de dag)…

In Saint-Palais hebben we geboekt in een voormalig Franciscaner-klooster, nu een pelgrimsherberg.

We bezochten ook nog in onze vrije namiddag de hoofdkerk waar men gemeenschappelijk de “Rozenkrans” aan het bidden was. Nadien hebben wij er spontaan een liedje gezongen ter ere van Maria… het is tenslotte meimaand!

Overweging voor vandaag

Geen weg is te lang voor wie langzaam en zonder last voorwaarts gaat!

(Jean de la Bruyère)

Deze nacht scheurde de hemel open met donderend geraas en felle lichtflitsen… Iedereen wakker natuurlijk. De eerste slagen waren vlak boven ons hoofd. Licht en geluid samen… korterbij kon niet! Gelukkig verplaatste het onweer zich van ons vandaan en konden we verder genieten van onze nachtrust…

Gezien de felle regenval van deze nacht besloten we vandaag toch maar langs de asfaltbanen te lopen inplaats van ons op veld- en boswegen te wagen.

Heb ik al verteld dat Jeannine de prijs krijgt van “Bergkoningin”. Zij beklimt de hoogtes als een berggeit… Niemand houdt haar bij… ik moet dus ook mijn meerdere in haar erkennen… Alleen, dat zal de volgende dagen niet meer kunnen want in haar rechtervoet is er iets mis… doet pijn en zwelt wat op. Geregeld laten rusten zal de boodschap zijn of als het niet anders kan, met de meet in zicht, opgeven… we houden het in het oog…

Het weer is betrokken en we waren vertrokken in de mist, maar de zon geraakt er niet door vandaag (wat natuurlijk beter is om te stappen)… dus behelpen we ons met Panoramaborden op uitzichtpunten om ons een idee te vormen van de Pyreneeën die nu echt toch wel voor ons liggen.

Toch kwamen we ook langs mooie gebouwen, vooral in de stad Sauveterre, waar we op de middag een lekker “Menu du Jour” nuttigden. (Eens een warme maaltijd als lunch doet deugd)

Dan de laatste loodjes voor vandaag… nee, het waren niet de zwaarste, maar wel langs een drukke weg en dat is niet zo aangenaam. Hier zagen we het eerste verkeersbord met verwijzing Saint-Jean-Pied-de-Port.

We kwamen aan in Osserain, in de Chambre d’Hôte “Mon Rêve”. Weliswaar was er nog niemand thuis, want Pascal was naar de kiné tot 16:30u… dus wachten geblazen en kan ik ondertussen mijn verslag van vandaag schrijven… (“Elk nadeel heb zijn voordeel” Johan Cruyff)

Overweging voor vandaag

Op vele wegen kun je jezelf kwijtraken, alleen op die van jou vind je jezelf!

(Else Pannek)

Vandaag tijd in overvloed! We werden niet voor 16:00u verwacht op onze volgende slaapplaats “Les Etoiles d’Orion”. Dat is namelijk ook een crêche en voor dat uur zijn die kindjes niet buiten…

Omstreeks 9:30u zijn we in Orthez vertrokken (na ontbijt en bezoek aan de bakker voor de baguette voor de middag). Ik moet niet vertellen dat het traject op en af was, maar toch waren we tevroeg op het schema en hebben we een 2 tal uurtjes pauze genomen in een dorpje “L’hôpital d’Orion”. Dat vertaalt zich natuurlijk in het schema…

In de mist en koude verlieten we Orthez langs haar oude brug uit de XIII de eeuw over de rivier de “Gave de Pau”

De boer, hij ploegde natuurlijk verder… 😉

Onderweg weer mooie zichten…

… en nieuwe mensen leren kennen: Mathias, een Duitser (de eerste die wij dit keer ontmoetten). Hij was priester en trachtte elke kerk binnen te geraken, maar dat is hem op dit stuk weinig gelukt… ook was er Victor, een Fransman die ook hier in onze Gîte logeert. Hij komt uit de Marne streek en stapt door tot Santiago…. Doet dus meer dan 30 km per dag. Ondertussen is de zon weer doorgebroken!

Eenmaal in “L’Hôpital d’Orion” aangekomen hielden we onze ietwat gedwongen rust van ongeveer 2u… wat eten, slapen, … We zagen er ook onze voorganger…St.-Jacques!

Een stevige klim bracht ons uiteindelijk aan “Les Etoiles d’Orion”. Een ruime maar sobere kamer en gemeenschappelijke badkamer. De Gîte wordt gerund door Cecile en Viviane. Het diner was een eenvoudig kipgerecht met patatjes (de eerste in 3 weken).

Nu ons bed in want het ontbijt wordt morgen “vroeg” opgediend…😉

Overweging voor vandaag

Of je je nu haast of langzaam gaat, de weg voor je blijft altijd dezelfde!

(Chinese wijsheid)

Laat ons nu eens anders starten… dan moeten we ons niets meer aantrekken van hoogtes en laagtes…

We hebben, alvorens te vertrekken, nog een heerlijk ontbijt genoten en Chantal daarvoor, maar ook voor haar gedienstigheid, van harte dank gezegd.

We begonnen met goede moed om 8:20 u aan onze tocht bij een temperatuur van 15 gr… toch voelde het al warmer aan en dus bleef het fleesje in de rugzak… Al snel kregen we een glimp van de Pyreneeën. Er lag nog sneeuw op de toppen… ze zien er ook heel anders uit dan aan de oostzijde, ruwer, hoger…?!?

De boer trok er zich niets van aan… hij ploegde verder…

Al snel kwamen we in Sault-de-Navailles… Een mooie kerk, maar wel donker binnen (zoals in vele kerken). Gelukkig licht onze camera het wat bij.

Een kilometertje voor de kerk verlieten we officieel het “Département Les Landes” en stapten we het “Département Pyrénées Atlantique” binnen… Door de valleien en over de heuvelruggen, door de bossen…

We kwamen er mooie kindertekeningen tegen… de meest aangrijpende vonden wij deze…!

In het bos van Sallespisse werden we vriendelijk welkom geheten. Er stond daar ook een houten tafel met boomstronken als stoel. De enige tafel op de hele weg. En weer juist in het midden, dus tijd voor onze baguette… de overschot van deze ochtend en dus nog “vers” deze keer, en dat met onze klassieke toespijs…

Verder door het bos ontmoetten we Jean-Pierre. Nee, geen pelgrim, maar een inwoner van Orthez, 65 jaar. Hij stap iedere dag en heeft al verschillende malen naar Santiago gestapt langs alle mogelijke routes maar nu niet meer. Hij heeft de laatste 3 jaar ernstige gezondheidsproblemen waardoor hij het dichterbij moet houden…

We naderen inmiddels Orthez, moe en nat in het zweet… ook een beetje oververhit. Toch maken we nog tijd om hier en daar wat te fotograferen…

De kerk bezochten we ook nog. Juist voor sluitingstijd…

Hier is ons hotel. “Hôtel Labat“ was een voormalig ziekenhuis en wordt nu stelselmatig omgebouwd tot hotel. Morgen hebben we afgesproken voor het ontbijt om 8u.

Overweging voor vandaag

Men moet de dingen de tijd gunnen zich aan ons voor te stellen, maar dingen zijn nooit gehaast!

(Libert Vander Kerken)

Deze ochtend na een deugddoend ontbijt namen we afscheid van Blandine en Pierre Bats en hun mooie verzorgde en aangename Chambre d’Hôte

Het traject voor vandaag was maar kort… het zou 11 km zijn volgens de planning. Dus we vertrokken wat later, we stapten wat trager, we namen wat meer rustpauzes… maar we misrekenenden ons aan de zon en natuurlijk aan de klimmetjes onderweg (vooral op het einde natuurlijk). Maar vanaf nu gaan we niet meer spreken over klimmen: het zit er vanaf nu altijd automatisch bij (zie maar steeds naar het grafiekje)

We hebben ons onderweg vooral bezig gehouden met de wilde bloemenpracht die de natuur ons schenkt. Ook verschillende “bamboebossen” kon men hier bewonderen. De pandabeer zou het hier naar zijn zin hebben…

De boeren ploegden natuurlijk verder… en op de akkers steekt de eerste mais reeds zijn kopje boven de grond

Onze lunch (even sober als de vorige dagen) namen we bij een andere merksteen, verscholen in het bos.

Onderweg stak ook een eigenaardig gebouw boven de einder uit… het bleek een meteostation te zijn waar met de radar de (regen)wolkenformaties worden gevolgd.

Ook enkele monumenten mochten niet ontbreken.

We naderden Souslens en het kerkje van St.-Jean-Batist, waar wij een kaarsje ontstaken en een gebedje prevelden voor een speciale intentie die ons in de voormiddag werd door gestuurd.

En dan naar onze slaapplaats… in de natuur moet ik zeggen… en zalig ouderwets maar proper en knus… Dank u Chantal ook voor het lekkere eten…

Overweging voor vandaag

De hectiek van de dag afleggen; de gedachten loslaten; nietsdoen: Wat een genot!

(Ursula’s Kohaupt)

Gisterenavond tijdens onze rustdag in Saint-Sever nog wat aan het schrijven voor mijn fotoboek over deze tocht. Zelfs de poes was geïnteresseerd!

Nu, over poezen gesproken… vandaag waren er zelfs 4 op een rij…

En daarnet lag de plaatselijke “Rosse” ons op te wachten aan de Chambre d’Hôte.

Laat ons beginnen bij het begin… we zijn nog nooit zo vroeg vertrokken als vandaag op Moederdag! Geen ontbijt in ons hotelletje. De zaak is op zondag gesloten, maar geen nood (volgens de hotelier). Er zijn in dit grotere dorp wel verschillende herbergen die een ontbijt serveren… Dat dacht je maar… om 7:30u nog alles dicht behalve de kerk en de 2 bakkers… dus een croissantje op de bank naast de kerk…

Maar de vlakke Landes zijn voorbij. Dat was vorige week… nu begint het steverige werk… op naar de Pyreneeën. Van de ene heuvelrug naar de andere… gelukkig wel doorheen een prachtige natuur…

Ook hier loopt wel een oude spoorweg, maar als die niet is gerenoveerd tot een volwaardig fiets- en wandelpad, dan heb je er niet veel aan.

In een dorpje Horsarrieu was er niet alleen een mooi kerkje, maar juist ook een plechtigheid ter gelegenheid van 8 Mei! Einde Wereldoorlog II. sindsdien ook de leuze “Nooit meer oorlog”… Hoe leggen we dat uit aan de Oekraïeners? 😔

We kwamen iets na de middag toe in Hagetmau. Een mooi en vredig stadje op de grens van Les Landes en de Pyrénées-Atlantiques. Daar net buiten (dus na een bergske op) lag onze B&B, maar zonder avondeten… gelukkig wisten we dit vooraf en hadden we nog een baguette bij… Verder is dit een prima logis. Spijtig dat we hier niet onze rustdag hebben genomen, maar ja, je weet het nooit vooraf.

(Blijkbaar is de vorige Stapdag er op de blog niet doorgekomen, wel via e-mail… indien niet gehad geef je ons wel een seintje… dank je )

Overweging voor vandaag

Treed dat wat op je weg komt niet tegemoet met angst, maar met hoop!

(François de Sales)

Wij weer op stap, richting Saint-Sever… op de planning 19 km… (wie heeft die kilometers toch geteld? Wij pelgrims leggen op het eind van de dag onze meters naast mekaar en bemerken steeds hogere getallen…).

Wat we wel moeten zeggen… er is prima afgepeild! Welke kant moeten we uit?

De hoogspanningsmasten springen hier ook als paddenstoelen uit de grond…

… en wist je dat we hier in Zuid-Frankrijk slechts op 6 km verwijderd zijn van Bretagne…?

Na 8 km stappen bereikten we Benquet. Prachtig kerkje. We maakten kennis met Clement, een jonge man van 25j uit de streek van Dijon. Ook op weg naar Santiago de Compostella. Hij hoopt er in juli te geraken…

We kwamen er ook twee mountainbikers tegen die telkens op één dag drie etappes van de stappers voor hun rekening namen, maar dan met de mountainbike natuurlijk… ze waren blijkbaar wel gehaast, want voor een foto was geen tijd; uit korte gesprek bleek dat het Vlamingen waren uit Leuven (Wilsele en Heverlee) en dat de vrouwen hen volgde met de wagen…

Weer op weg langs bloempjes, kapelletjes, kastelen, de boeren op hun velden… (zij ploegden verder)

Uiteindelijk bereikten we Saint-Sever na weer een serieuze klim.

De weg werd hier ook aangeduid door koperen schelpen op de grond.

We brachten ook een bezoek aan de oude majestueuze benedictijnen abdijkerk uit de 11de eeuw.

Morgen lopen we hier zeker nog een rondje want hier houden we onze 2de rustdag en ook hier is het morgen marktdag. We zoeken nu ons hotelletje (Hôtel des Arceaux) en worden er onmiddellijk naar onze Pelgrimskamer gebracht: proper, klein, sober… ja, het kan niet altijd een kasteel zijn… Het restaurant van het hotel is enkel open op de middag tijdens de week, dus voor alles naar buiten hahahaha…

Enkele feitjes tot op heden…277.972 stappen of 227,5 km (185,1 km op de route) afgelegd vanaf begin (25/4/22)

Zondag stappen we weer…

Overweging voor vandaag

Van tijd tot tijd moeten we een pauze inlassen en wachten tot onze ziel ons heeft ingehaald!

(Indiaanse wijsheid)

Gezien de relatief kortere tocht vandaag (11,6 km voorzien) zijn we wat later op stap vertrokken. Vanuit onze slaapkamer hadden we Patrick (de Zwitser) en Christine (de Française) reeds zien passeren… van Jos (de Nederlander) was al lang niets meer te bespeuren. Zij noemden hem “Speedy Gonzalez”. Die legt immers heel veel kilometers af in een dag…

Om Roquefort te verlaten moesten we al onmiddellijk een mooie klim voor onze rekening nemen. En plots kwamen we Patrick en Christine tegen… hoe kon dat nu, die waren toch voor ons vertrokken? Zij waren zich gaan bevoorraden in de Carrefour (boven op de helling). We trokken dan samen op tot ongeveer half weg… Daar bleven wij even zitten aan het kerkje van Corbleu. (Was gesloten)

Terug de baan op, tot het volgende dorpje Bostens. Een prachtig oud kerkje uit de 11e eeuw. Er was ook in de Hall van de kerk een afzonderlijke kamer voor de Pelgrims… met de mogelijkheid om koffie of thee te gebruiken. Wij hebben een nota in het gastenboek achtergelaten.

Op de bank voor de kerk hebben we onze picknick gegeten (zoals steeds een stukje baguette, kaas en saucisse). Daar kwam een andere eenzame stapper ons voorbij, een Fransman, Philippe was zijn naam.

3 km verder bereikten we Gaillères en ons hotel “Au Coeur des Landes”. Bleek het restaurant na de middag te sluiten (woensdag sluitingsdag). Maar geen nood… Men bracht ons klaargemaakte schotels die enkel in de microgolfoven moesten worden opgewarmd.

Bij een drankje zagen we plots Philippe terug… hij had overnachtingsmogelijkheid gevonden in een caravan. Hij is 60 jaar en alleen opweg naar Compostela. Hij had het zijn inmiddels overleden moeder beloofd… en belofte maakt schuld, dus… Ook hij, evenals Patrick, Christine en Jos lopen allen door tot Santiago de Compostela.

Met een dreigende lucht achter ons liepen we nog even rond in het dorpje, maar daar vielen al snel de eerste regendruppeltjes, dus tijd voor douche en rust (en blog schrijven)